Eén van de kenmerken van onze veranderende samenleving is een continue verwarring over de besturing ervan.

De gemeenteraadsverkiezingen van maart 2014 zijn daar weer een prachtig voorbeeld van. Politieke partijen die vechten om hun gelijk in een continue cyclus van zetelwinst en zetelverlies, waarbij de winnaars van gisteren de verliezers van vandaag zijn en omgekeerd. Een cyclus die motorisch aangedreven wordt door de zich periodiek herhalende teleurstelling van kiezers over de eerder door hen zelf gekozen politieke leiders én de ijdele hoop dat het dit keer beter zal gaan.  

Heel langzaam begint bij een deel van het publiek het besef te groeien, dat deze politieke cyclus een tandenloos bijverschijnsel is en nauwelijks  invloed heeft op wat er werkelijk gebeurt. De ontwikkeling van de samenleving gaat gewoon zijn eigen gang, los van het politieke theater en gekrakeel in verkiezingstijd; zij voedt zich slechts elke ronde opnieuw met de energie van de politieke winnaars, tot ze er weer genoeg van heeft.

Wellicht dat in het dalende animo bij kiezers om te gaan stemmen het bewustzijn sluimert dat alle politieke drukte van elkaar bestrijdende partijen niets meer toevoegt en alleen maar polariserend werkt en dat we hard toe zijn aan iets anders; iets dat het politieke denken in tegenstellingen overstijgt.