Zeggen wat je over iets denkt, heeft tegenwoordig zijn charme verloren. Het echte gesprek tussen mensen, als de inspirerende sportieve worsteling met woorden waaruit uiteindelijk maar één winnaar voortkwam – de waarheid – lijdt een noodlijdend bestaan. Het ‘gesproken woord’ – ooit een uitnodiging om elkaar te vinden, is – op zijn minst – verdwaald. Het is op de een of andere wijze uit de sfeer van de waarheidsvinding geraakt, heeft haar hemelse vleugels verloren en berijdt nu vooral paarden die andere machten dienen dan de waarheid. Het gesprek is daarmee verdacht geworden en mogelijk corrupt, met de onvoorstelbare gevolgen die we dagelijks om ons heen zien: een gepolariseerde wereld die regeert wordt door een kakofonie aan meningen; een wereld zonder vertrouwen en zonder openheid waar alles vooral draait om het eigen gelijk, waarin iedereen het beter weet en voor eigen parochie vecht op welk thema van deze tijd dan ook. Kortom, de verbale fase van ‘the war of all against all’ waarvoor Hobbes ons al eeuwen terug gewaarschuwd heeft. Chaos en verdeeldheid dus. En de grote vraag is dan ook: hoe trekken we het gesproken woord weer uit de beerput van al die meningen en brengen we het weer terug in haar eigen sfeer, zodat we elkaar weer gaan verstaan en elkaar weer kunnen uitstaan? Nu, ik vrees dat dit niet zal gebeuren, zolang de verdeeldheid niet is uitgeraasd. Dat klinkt fatalistisch en dat is het ook.

Maar geen nood, voor de tussentijd (zeg een halve eeuw) heb ik een praktische oplossing waarmee je je verdere leven toch gezond en aangenaam kunt doorkomen, zonder dat je in dat gedruis van meningen je mond hoeft te houden. Ten eerste: waarom zou je nog zeggen wat je denkt? De kans is namelijk groot, dat – nu iedereen een mening over zo’n beetje alles heeft – jouw ‘mening’ andere mensen waarschijnlijk alleen maar ongelukkig zal maken en onrust of ergernis bij hen kan opwekken. En als je niet oppast, kan jouw mening zelfs als een foutje aan je blijven plakken, zeker als je ermee tegen dingen aanschopt waar men nogal op gesteld is. Dat geeft alleen maar gedoe en wil je natuurlijk voorkomen. 

Ten tweede, waarom zou je ook willen zeggen wat je denkt? Niemand zit nog op een andere mening – laat staan die van jou – te wachten. Jouw mening is in feite natuurlijk ook overbodig. Men heeft ook zonder jou allang een mening waar men gelukkig mee is en heeft die van jou helemaal niet nodig. Dat was vroeger misschien zo, toen nog niet iedereen zo van alles op de hoogte was, maar – kom op zeg – de tijden zijn inmiddels met al die informatiebronnen sterk veranderd. En daar hebben ze natuurlijk alweer gelijk in. 

Dus vergeet het verkondigen van die eigen mening, het geeft alleen maar spanning. Het is veel méér van deze moderne tijd (en véél socialer) om te zeggen dat je het ‘met een ander eens bent’. Dat willen de mensen graag horen en dat maakt iedereen ook heel blij. Met zo’n instelling kun je ook bij iedereen heel gemakkelijk op groot enthousiasme rekenen en loop je tevens niet de kans afgewezen te worden. En mocht je het ergens toch beslist niet mee eens zijn – geen probleem –  dan is dat gewoon jouw zaak; houdt het voor je, bespreek het niet, bespaar het de anderen, in hemelsnaam. Tegenspraak verpest de sfeer en leidt alleen maar tot onduidelijkheid en verdeling. Maak ‘meepraat‘ tot je nieuwe standaard, ga mee met de tijd en waarom ook niet, iedereen doet het? 

Daarom heb ook ik de knop omgedraaid en meepraat tot levenskunst verheven. En het gaat me heel goed af, al zeg ik het zelf. In het begin liep het nog wat stroef; het is natuurlijk aanvankelijk even wennen, om een ander gelijk te geven. Na een tijdje ontstaat echter de controle en de souplesse; dan voel je precies aan wat men graag van je wil horen op welk thema dan ook. Dan zie je die gezichten vrolijk worden en weet je direct wat je moet zeggen om ze nog gelukkiger te maken. En ook voor jezelf is het resultaat fantastisch. Mijn vriendenkring is inmiddels sterk uitgebreid (dat gaat wel heel snel), mijn sociale leven is opgebloeid (ze vinden me overal een aanwinst), je staat ook nooit meer alleen én – niet onbelangrijk – het bespaart – achteraf gezien- ongelooflijk veel zinloze denktijd die je weer voor andere fijne meepraat-evenementen kunt gebruiken. 

Wat ook mooi is dat er zoveel onderwerpen zijn, waar meepraat zich helemaal in kan uitleven. Je hoeft de krant maar open te slaan, het internet af te struinen, je mobiele berichten te bekijken, de tv aan te zetten, je collega’s te spreken en de meepraat-onderwerpen vliegen je gewoonweg om de oren. Dagelijks is er weer een overvloed aan nieuwe kansen om nieuwe vrienden te maken en het met ze eens te zijn. Het verbindt mensen zichtbaar en is misschien wel de enige weg naar vrede. Alle Menschen werden Brüder, haha. Wie wil dat nou niet?     

Inmiddels praat ik zelfs mee met mensen die zo nodig toch nog een ‘eigen mening’ moeten verkondigen. En ook zij worden vrienden. Het blijven in de ogen van de horde natuurlijk gefrustreerde ego’s, verwarde ijdeltuiten en losers, maar ik mag ze ergens wel. Ze willen alleen maar niet bevatten, dat het gelijk in deze tijd niet ergens in je hoofd of hart te vinden is, maar gewoon voor het oprapen ligt als je het aan een ander vraagt. En juist door ook hen gelijk te geven, wat ze zelden meemaken, trek je ze toch even uit hun eenzaamheid en hebben zij nu ook een echte vriend. Met andere woorden, een beetje meepraat doet overal wonderen. Succes ermee!